Het geluid van honderden krekels. Dagverslag van 14 november

Zie onder zelfde titel verhalen

Mali

Mali We zijn de grens Senegal Mali over. We hebben wat afspraken gemaakt over Mail. Buitenlandse zaken heeft ons namelijk gewaarschuwd voor Mali. Dreiging van kidnapping en losgeld vragen door de Aqim. (organisatie gelinkt aan Al Quaida) Dit jaar is nog een Franse professor gedood. Officieel geldt niet de code 6 ”niet doen” die voor Mauritanië geldt. Ons wordt aangeraden zo’n zuidelijk mogelijke route te nemen. Het gevaar komt van de Touaregs in het noorden waarbij het gaat om een mengeling van ideologie of gebruikt door en banditisme. We hebben dus nadat we eerst besloten hebben niet in Mauritanië te fietsen, maar te vliegen, de route in Mali ook verlegd. Van Diboli via Kayes, Diema, Didiene, Kati/Bamako, Bougouni, Sikasso naar de grens om naar Bobo Dioulasso in Burkina te rijden. We komen dan zuidelijker Burkina binnen en fietsen daardoor ook langer in Burkina. We rijden in Mali alleen over asfalt. Het kan zijn dat het laatste stuk nog een piste is. Ik heb niet het idee dat ik Mali heb leren kennen. We zijn over bovenbeschreven weg gereden hebben er 150 meter naast gekampeerd. Het was vaak het zelfde beeld. Savanne die naar mate we meer naar het zuiden reizen groener wordt. Ook wordt de vegetatie afwisselender. We steken wat rivieren, riviertjes, kleine stroompjes over. We zien regelmatig vrouwen hierin de was doen. We rijden door dorpjes iets van de weg af, dan zijn er geen winkeltjes, geen colastop, maar wel kinderen, ezelskarretjes, vrouwen met was of koopwaar op hun hoofd. Zijn de dorpjes aan de weg dan is het beeld: winkeltjes, werkplaatsen, garages, bandenhandels, fiets-bromfietswinkeltjes, restaurantjes, en wel colastops. Ook zijn er regelmatig grote groepen kinderen, die naar school gaan lopend of op de fiets. Er zijn veel scholen langs de weg. Ze zien er vaak ook redelijk uit. Bij lycee (voortgezet onderwijs) zijn de leerlingen m.n. de meisjes prachtig gekleed. Bij de scholen zijn er kraampjes , die eten aan ze verkopen in de pauzes. Joris van de ambassade wist te vertellen dat 10 jaar geleden 20 procent van de kinderen naar school ging, dat is nu 80 %. De weg is regelmatig erg goed en soms erg nieuw. Soms oud met grote gaten, soms omleidingen over pistes met ongelofelijk veel stof. Aan het begin nieuw maar met gaten en grote bergen asfalt. De nieuwe wegen zijn door Chinezen ontworpen. Zij doen hier veel aan ontwikkelingssamenwerking. Ik heb ook een basisschool met de naam Chung Li gespot. De vele brommers in Mali zijn KTM’ers, maar niet uit Oostenrijk, maar neppers uit China. In Sikasso waren er ’s morgens ongelooflijk veel. De lucht zag blauw van de rook. Jammer dat Nederland hier niet meer ontwikkelingswerk in de vorm van voor wat hoort wat doet dan hadden ze nu op allerlei prachtige fietsen van de fietsfabriek hun goederen kunnen vervoeren. Naast deze brommers op de weg zijn er grote en kleine bussen en vrachtwagens. Alles altijd hoog opgeladen en veel met pech langs de kant van de weg. Hele motoren worden gerepareerd , versnellingsbakken vervangen. D e monteurs komen met minimaal gereedschap naar de vrachtwagens met pech en repareren daar de auto. De vrachtwagens blijven soms halverwege de weg voor dagen staan. Veel vervoer is koeien- en geitenvervoer in grote vrachtwagens waar begeleiders boven op de rand zitten of in hangmatten boven het vee hangen. We hebben gelogeerd in Kati bij Johan Wachters , een Nederlander die al 40 jaar in Mali woont en werkt. We hebben zijn school voor beroepsonderwijs bezocht en we konden daar internetten. De rustdag was daar ook en zo konden we Kati en Bamako bezoeken. Vrijdagmiddag zijn we met kleine delegatie (4 personen) naar de vrijdagmiddagborrel van het ambassadepersoneel geweest. Deze was in prachtig hotel boven de Niger. Zij hebben ons geattendeerd op de waterval vlak voor de grens die we hebben bezocht. Ik zit dit verslag te schrijven, wachtend op de papieren van de douane van Burkina voor de truck om door te mogen gaan. Om 12 uur zijn we door de diverse controles getrokken dat ging vrij voorspoedig. Hier bij de douane zijn we gestrand. Om 13.00 uur begìnt de siësta tot 15.00 uur en er is in die periode ook geen stroom. Net stopte een bus. De passagiers haalden hun bagage uit de bus en legden deze op een lange rij tafels. De spullen werden gecontroleerd door de douane, door een ieder weer ingepakt en ze zijn weer vertrokken. Voor ons blijft het wachten We hebben dit op basis van eerdere ervaring al ingecalculeerd. Als we weg mogen gaan we nog 10 km fietsen en wild kamperen. Morgen fietsen we dan naar Bobo. Rolf 10 november 2010. Naschrift. Om 16.45 hebben we besloten de tenten achter het douane gebouw op te zetten. Het zat er niet in dat voor donker de papieren in orde komen.

Grensovergang Mali

Senegal

Senegal Na twee dagen Dakar vertrokken voor 8 dagen fietsen door Senegal. Indrukwekkend echt wat je je van Afrika voorstelt en weet. Nu sta je er echter zelf middenin. De kinderen hollen naar de weg om te zwaaien, klappen, roepen toubabou (blanke of misschien wel kaaskop) de kuddes Afrikaanse koeien met de gigantische hoorns, de prachtige drenkplaatsen, de vrouwen in prachtige kleurige gewaden; de wat grotere dorpen met hun vele kleine winkeltjes, de drukte, de ongelofelijke bende. We zijn over de drukke N1 de stad Dakar uitgereden. Daarna over de N3 door Senegal. Dat begon als asfaltweg en eindige als bijna onbegaanbare onverharde weg met veel mulle plekken. De Foto’s spreken voor zich. Rolf

Dakar en Goeree

Dakar, Goeree, Senegal Mauritanië is overweldigend anders dan Marokko het lijkt echt West Afrikaans. Komende weken zal dat blijken. Zo eindigde ik het vorige verhaal. We zijn aan derde deel van onze tocht begonnen, West Afrika: Senegal, Mali en Burkina Fasso. Gevlogen vanuit Niadibou in Mauritanië naar Dakar om daar onze fietstocht voort te zetten. In Niadibou dag oponthoud door overboeking en ook dag later in Dakar. Daar blijkt de truck ouder dan 5 jaar niet zomaar door het land te mogen. Na twee dagen papieren invullen, van kantoor naar kantoor en veel wachten kunnen we eindelijk vertrekken. In één van deze dagen hebben we het voormalige slaveneiland Goeree bezocht en ons de geschiedenis laten vertellen door een zeer betrokken en enthousiasrte gids. De slaven werden vanuit Goeree verscheept naar Amerika. Alles al wel bekend, maar als je in de ruimte staat waar de slaven opgeslagen werden, de plek van de weegschaal ziet waar slaven gewogen werden, ze moesten namelijk om de zeereis te kunnen overleven wel 60 kilo wegen. Ze werden gemest tot 60 kilo. Er was een cel voor maagden en “fokruimte” om slaven te kweken van bepaalde sterke stam. Het was zeer indrukwekkend. We hebben het oude verhandel en verscheep pand bezocht. Op het kleine eiland zonder auto’s waren veel armbanden verkopers , kunstenaars, leuke restaurantjes op het strand. Ook het grootste kanon van Afrika gebruikt in de film de kanonnen van Navaronne staat er op een klif. Het kanon is één maal gebruikt en heeft een schip tot zinken gebracht, waardoor de veerboot nog steeds in wijde boog de haven in moet varen. Het was uiterst interessante dag. Rolf

De N1 in Marokko.

Zie onder verhalen De N1. Aangevuld met foto's op 20 oktober. Zie ook mijn dagverslag op de wesite van fietsenvoorBurkina voor meer foto's

impressies van Marokko

Na de stad Fes zijn we Marokko verder ingetrokken door de hoge Atlas en zitten nu in Guermim in de anti Atlas. Guermim is de poort tot de Sahara. De Atlas is fantastisch. Onze tocht door Marokko is ook prima met auto tent of caravan of camper te doen. Er is voldoende accomodatie. Goedkope hotelletjes, wat duurdere betere, ook redeljk wat campings van wisselende kwaliteit. Hierbij een impressie van het stuk van Fes naar Guermim rolf

Algeciras naar Fes

Foto’s Algeciras Fes. Nadat we besloten hebben door te fietsen vertrekken we op zaterdag uit Algeciras. We hebben twee nachten in een nieuw luxe jeugdherberg 10 km buiten Algeciras doorgebracht. We varen om 11.30 vanuit de haven van Algeciras naar Cuenca. Weg uit Europa naar Afrika naar Marokko een totaal nieuwe ervaring. Allemaal met gemengde gevoelens, maar het nieuwe werelddeel en het oversteken van het water helpt. In de dagverslagen op site van fietsen voor Burkina vind je de tocht van dag tot dag. Ik geef hier wat persoonlijke impressies. Ik vind het overweldigend mooi: Het landschap, de ezeltjes de volgepakte auto’s, de mensen hangen aan de imperiaal en staan op de bumper, de vriendelijke mensen die zwaaien klappen, fluiten, groeten. De drukte in de dorpen en steden, de winkeltjes, de werkplaatsen buiten, de markten, de veemarkten, de kuddes met herders. Langs de weg zitten altijd mensen op langs reizende leveranciers (gasflessen) of vervoer te wachten. We reizen tot de stad Fes waar we met gids in personenbusje op onze rustdag de stad bezoeken. De oude binnenstad Medina is prachtig. Het is een totaal andere wereld. Ik geniet. Bij de foto’s Ronda / Algeciras Fes kun je het allemaal zien. Bedankt voor alle lieve reacties op deze site over het overlijden van Co en het besluit om door te fietsen. We zijn nu met 7 fietsers en 4 begeleiders. Tijdens de begrafenis van Co hebben wij ook in Marokko hierbij stil staan. Johan heeft hierover een verslag geschreven dat op de website staat.

17 september Dag na het ongeluk van CO

Co op de top van berg in Noors Spanje, waar hij als één van de weinigen fietsend op kwam. Co in de kloof in Noord Spanje.

tot de tweede rustdag

We steken de Loire over. Onderweg vinden we langs de kant van de weg bramen, druiven en nog niet rijpe perziken. Op zondag rust voor kopje koffie levert een tussenstop met zang en heel veel sauzen voor op de croque monsieur. Onze 4x4 drive is totall loss, dus op terras bij de ochtend koffie een nieuwe gekocht. Bij aankomst de volgende dag ook meteen verbouwd. De rustdag bestaat uit: troep opruimen, fietsonderhoud, kleine reparatie aan de truck en een raparatie van de centrifuge. Alles is gelukt. Nu op naar spanje.

De voorbereiding

Gezamenlijk trainen en samen voorbereiden en regelen is niet alleen noodzakelijk, maar ook goed om elkaar te leren kennen.