Zaterdag 16 oktober fietsen we voor 100 km naar de grens. Tien km voor de grens is nog een dorp op de kaart. We gaan wild kamperen tussen deze plaats en de grens. Kan ook zijn dat daar het mijnen gebied al begint. Wat zou de laatste plaats voor de grens is zijn? Een nieuwbouwdorp in kader van bezetting van Westelijke Sahara, dan is er dus niks meestal ook geen bewoning. Of een klein dorp waar ook meestal weinig voor ons is. Het blijkt eendoor een slagboom afgesloten legerkazerne te zijn. We rijden door. Plotseling doemen wat gebouwen op met een benzine station, dus met cola. De truck staat er ook. Het zijn de douane gebouwen, twee hotels, waarvan één gesloten, een winkel, een slager en benzinestation. Bovendien staat er een boorinstallatie waarmee geboord wordt naar??? gas, olie of water (laatste meest waarschijnlijk). We overnachten in het hotel 4 kamers met twee bedden, derest op matje op de grond. Net als in de overige kamers waar matrassen op de grond liggen in grote kamers voor de truckers. Er is ook een kamer voor gebed. Natuurlijk staat er een tv, erg hard, in het restaurant waar gekeken wordt naar live voetbalwedstrijdenuit Italië, Spanje en Engeland. Er zit eengrote groep mannen.De grens gaat dicht tussen 18.00 uur en 9 uur. De volgende morgen na een goed ontbijt met vers brood en lekkere koffie voegen we ons in de rij wachtenden voor de grens. Formulieren hadden we de vorige dag al gehaald en ingevuld. Om 9.00 uur gaat grens open en we mogen doorrijden naar eerste loket voor paspoortcontrole en een stempel dat we land verlaten. Deze gaat om 9.30 open en er staat een gigantische rij. De beambten hebben geduld en van tijd tot tijd gaat er iemand door achterdeur naar binnen, die vrij snel met stempel weer buiten staat. Na drie uur hebben we de stempel. Even iets doorlopen en een beambte controleert de inhoud van de fietstas. De truck moet door een scanner. De chauffeurs moeten nog veel papieren tonen aan twee verschillende loketten. Op de scan is een niet te identificeren wit vierkantje te zien. Zijl open, blijkt een grote moker te zijn. Fietsers gaan langs een douanier om het stempel in paspoort te laten zien. Dan 100 meter door fietsen weer paspoort laten zien en onze chauffeurs moeten weer langs eenkantoortje. Tenslottedoor een poort met twee gewapende militairen rijden we om ongeveer 13.00 uur voor 4 km het niemandsland in. Een autospoor in het zand en rotsen. Er staan veel autowrakken. Na een korte rit komen we aan bij de grens bij Mauritanië. Het ritueel is nu wat bekend. De 13 paspoorten worden nu door beambte overgeschreven. Hij meldt Bart zonder hem aan te kijken, dat hij een cadeau wil, daarna dat hij bier en wijn wil, na geen reactie wil hij Barts broek en tenslotte wil hij zijn fiets kopen. Papieren komen terug en we mogen door naar de volgende controle. Daar moet voor beide voertuigen 10 euro betaald worden voor iets onduidelijks. Van de beveiligers die door de Nederlandse ambassade zijnbelooftisgeen spoor te bekennen.

Wel is Mo er, de eigenaar van het hotel, dat al in Nederland is geboekt gekomen. De ritselaars aan de grens: hoteleigenaren, mannen die een neef met hotel hebben, geldwisselaars, verzekeraars voor de truck die in Europa niet verzekerd kan worden voor Mauritanië, mannen die de paspoortcontrole voor je willen regelen en gidsen, hebben Mo al gebeld. Mo blijkt de komende dagen alles te regelen. Hij heeft leuk hotelletje. Hij reist mee naar zijn hotel, regelt 1^e avond diner met gamba's, 2^e avond kip met rijst, twee keer prima ontbijt en een lekkere lunch met omeletten en een grote bak salade. De salade is zeer verleidelijk, maar ook erg gevaarlijk voor diarree, toch kan bijna niemand deze lekkernij weerstaan.

Mo regelt met of zonder neven en vrienden: alle politiecontroles onderweg, die nu met gemak worden genomen; drie taxi's naar de luchthaven; onderhandelingen op luchthaven over overboekingen; daadwerkelijke overboeking op kantoor van Mauritanië airlinesin de stad we kunnen namelijk niet mee, rondrit Nouadibou, wandeltocht door soek, informeert ons over in welk restaurant we bier kunnen drinken (prijs € 2,50 ter info fles whisky € 62); opnieuw taxi's naar luchthaven, gids voor de 2 auto's naar de Senegalese grens; hotel in Nouakchott voor € 5; Hij begeleidt ons bij iedere stap. Bij laatste tocht naar luchthaven stuurt hij zijn hulp mee. Zelf moet hij naar grens om een overnachting met 140 auto's te regelen. Moritseltalles en heeft overal wat tussen zitten. Het is voor ons een uitkomst en ik denk dat hij heel flink verdient heeft deze twee dagen.

Mauritanië is overweldigend anders dan Marokko het lijkt echt West Afrikaans. Komende weken zal dat blijken.

Rolf