Grensovergang Senegal Mali in Diboli

Na de ervaring van de grens Marokko Mauritanië en de Douane van Senegal waren we op het één en ander voorbereid. We namen de grens midden op de dag. Mogelijk ben je dan de ochtenddrukte kwijt gezien onze ervaringen in Marokko. We komen in Diboli rond de middag aan. Op de ambassade in Dakar was ons vertelt eerst naar de politie te gaan en dan naar de grens. Klopt. Eerst melden bij politie dan krijg je van politie uitrijstempel. Dit ging wonderbaarlijk snel. Bart naar binnen, ik opzoek naar cola voor de hele groep. Lukt ook. Onderwijl is er al weer een grote oploop bij de fietsen. De straat is onverhard vol kuilen en plassen en vuilnis. We rijden door de stad naar de grens. Een aaneenschakeling van winkeltjes; garages en bandenhandel en sloperijtjes, allemaal naast de weg, op van olie verzadigde grond; timmerbedrijfjes; restaurantjes (twee bankjes een gril met stukken geit). Een groot (wat mij betreft) leuke bende en dat tussen twee rijen vrachtwagens door. De uitrijgrens van Senegal, we mogen zo doorrijden met de fiets, dan de brug van de grensrivier over. Vervolgens twee kilometer verder weer tussen rijen vrachtwagens door, langs winkeltjes en werkplaatsen. Dan de slagboom. We moeten stempel halen. Is ook zo geregeld. Nu de truck. Die komt nog tussen de rijen wachtende vrachtwagens door tot aan de grens. Dan de formaliteiten, je hebt daar op de fietsenvoorBurkina site alles over kunnen lezen. Duurt dus rest van de dag en begin volgende dag. Wij kamperen op zandvlakte achter een school. . Ik ben 's middags nog wezen informeren bij een hotel naar kamers in dit stukje 'niemandsland'. Ze waren niet echt geïnteresseerd. Verhuur per uur leverde daar meer op had ik de indruk.

's Avonds ga ik met Herman nog even bij de vrachtwagens kijken. De chauffeurs slapen onder de auto, of op de benzinetank, of in bed met vierkant tentje eroverheen achter de auto. De verkopers lopen nog langs, De grens blijft open met al z'n gedoe. Een wereldje op zich.

Rolf