Drie maanden fietsen voor Burkina

Hallo volgers en volgsters van mijn Reisblog.

Langzaam ben ik weer aan het landen, zoals dat zo mooi heet. Mijn kerstvakantie gebruik ik om de foto's van de fietstocht naar Burkina te bekijken en te ordenen. Eind november hen ik bij de afsluiting van het project in Limmen een foto powerpointpresentatie gehouden. Deze ben ik nu aan het opleuken.

Op dinsdag 11 januari zal ik m.b.v. deze presentatie samen met Johan Olling verslag doen van onze fietstocht. Hieronder vind je de informatie in eenpersbericht dat we aan de plaatselijke kranten hebben aangeboden.

Je bent van harte uitgenodigdop deze bijeenkomst.

Met vriendelijke groet en een goede jaarwisseling gewenst.

Rolf Hoekstra

Drie maanden fietsen voor Burkina

Johan Olling en Rolf Hoekstra doen dinsdag 11 januari 2011 verslag van hun sponsorfietstocht onder de titel 'Drie maanden fietsen voor Burkina'. Dit is een verslag van de fietstocht Limmen - Burkina Faso van 21 augustus tot 22 november 2010.

Johan Olling (pastor te Limmen en oud-pastor van Purmerend) en Rolf Hoekstra zullen samen aan de hand van een powerpoint foto presentatie vertellen over hun ervaringen. Zij zullen u meenemen door België, Frankrijk, Spanje, Marokko, Senegal, Mali naar Burkina Faso. Zij vertellen over het doel 'Education for all', over de reis zelf en over de voorbereiding op deze monstertocht.

De avond wordt gehouden op dinsdag 11 januari van 19.30 tot 21.30 uur in Café Restaurant De Drie Zwanen Neckerstraat 3 te Purmerend. Vanaf 19.00 uur is de zaal open. Er zijn geen kosten aan deze avond verbonden. Na afloop kunt u, indien u dit wilt een donatie doen.

de laatste dagen in Burkina

Beste volger (ster) op mijn reismee.

Onder de titel Burkina heb ik vorige week snel wat foto's gezet. Hieronder volgt een wat uitgebreider verslag en meer foto's over dit prachtige land en de feestelijkheden bij het overhandigen van de cheques.

Onderwijl ben ik thuis. Dinsdagmorgen ben ik op Schiphol aangekomen en warm verwelkomd. Het is na drie maanden weer fijn om thuis te zijn. Gister zaterdag 27 november hebben we in Limmen ons Burkina avontuur afgesloten. Morgen komt er nog een journaliste. Langzaam begin ik weer te acclimatiseren en maak me gereed om weer aan het werk te gaan.

Ik wil mijn sponsoren hartelijk danken voor de bijdrage aan de scholenbouw in Toba en Ouhigouya en iedereen die gereageerd heeft op de foto's en verhalen ook bedankt. Het was leuk om in internetcafé in het buitenland de reacties te lezen.

Groet rolf

Het doel van onze sponsortocht.

Op maandag 15 november rijden we na de middag Toma uit. We hebben aangekondigd dat we rond half vier in Toba zullen zijn. Hier is van het sponsorgeld, naast al een schoolgebouw met drie lokalen, een tweede schoolgebouw neergezet met drie lokalen voor de hoogste drie klassen van het primair onderwijs. Na een kilometer of tien moeten we van de gravelpiste af en over een zeer slecht begaanbare weg of eigenlijk pad de laatste kilometers naar Toba afleggen. We worden bij de afslag opgewacht door jonge mannen, die op fietsen en brommers ons met veel lawaai begeleiden naar hun dorp. Onderweg veel groepjes mensen langs het pad, die juichen, applaudisseren, zingen en muziek maken. In het dorp worden we verwelkomd door de chef de village. Er was voor ons cola en andere frisdrank. Het is een groot en warm welkomstfeest met muziek, dansers, eten, bier en een disco voor de jeugd. Het feest duurt tot ver na middernacht.

Op dinsdagochtend is er het offerfeest. We gaan er op de fiets naartoe over een heel klein pad. Er worden gebeden gezegd en een schaap ritueel geslacht. Daarna gaan we terug naar het dorp 's Middag is er de aanbieding van de cheque en de opening van het schoolgebouw. Het dorpshoofd, de onderwijsinspecteur, vertegenwoordigers van DSF (de ontwikkelingsorganisatie in Burkina waar we mee samen werken), het hoofd van de school, de leerkrachten en wij, zijn de genodigden. De overdracht vindt plaats, toespraken worden gehouden, er zijn optredens er worden kado's uitgewisseld en dit allemaal onder grote belangstelling van de bewoners van het dorp. We bekijken de school en krijgen eten en drinken aangeboden. Aan het einde van de middags gaan we onder begeleiding van Adema zijn geboortehuis en de huizen van zijn familie bekijken. Als we terug komen is een grote groep mensen, ouderen en kinderen onze tenten aan het bekijken. De muziek en het dansen duurt weer tot 's avonds laat. Het is een fantastische dag.

De volgende dag, woensdag 17 november, de laatste fietsdag over binnenwegen. Prachtig dwars door dorpjes en over geitenpaadjes en over open vlaktes. Een geweldige laatste fietsdag met laatste wildkampeernacht.

De volgende dag, donderdag 18 november, bezoeken we drie dorpen waar projecten van DSF zijn gerealiseerd. We worden op zeer hartelijke wijze weer enthousiast ontvangen met muziek, dans, toespraken en geschenken. Je geeft hier geen bloemen, maar levende schapen en kippen. Leuk idee voor op mijn werk; sprekers en gasten op het Horizon College in plaats van bloemen of een fles wijn, bedanken met, als cadeau, een kip of een schaap.

Vrijdag 19 november ons tweede educatieproject.

We rijden vrijdag 19 november naar Ouhagouya. Om 9. 00 uur worden we ontvangen door de koning van Ytenga ( een deelprovincie). Daarna naar het scholencomplex Zoodo. Vier jaar geleden stond hier nog niets. Nu een gebouw voor basisonderwijs, één voor voortgezet onderwijs en één voor beroepsonderwijs. Met het ingezamelde geld is hier een gebouw voor lastechniek inclusief inventaris neergezet. Dit gebouw, het Co Kerssens gebouw, zal morgen officieel geopend worden. Nu brengen we een bezoek aan dit complex en praten met de docenten en leerlingen.

Daarna op weg naar het hotel. Spullen uitpakken en opfrissen. Om 16.00 uur aantreden voor een wielerronde met jeugdige wielrenners en wielrensters. Er zijn jongens, die meegedaan hebben met de Ronde van Burkina, maar ook jongens en meisjes met gewone fiets zonder versnellingen en in lange broek en t-shirt.

De laatste officiële dag, zaterdag 20 november, wordt de cheque van € 90.000 overhandigd en het Co Kerssens gebouw geopend. Het doel van onze tocht Education for all is een stapje dichterbij gebracht.

Zondag 21 november gaan Herman en ik met het openbaar vervoer naar Ougadougou. Een tocht van 180 km in tweeëneenhalf uur

Rolf

Zie de fotoreportage onder dezelfde titel. Zie voor uitvoerige dagverslagen de site http://www.fietsenvoorburkina.nl/

Het geluid van honderden krekels dagverslag van 14 november

Dagverslag van zondag 14 november.

Het is 23 uur. Het geluid van honderden krekels. Een half volle maan. Een lauwe temperatuur en stilte. Ik laat de rust van de natuur in mijn lichaam trekken. Ik geniet van dit moment. Alleen en rust en met een restje whisky. Het was een enerverende dag.

Gerie ligt in het ziekenhuis. Gisternacht diarree en overgeven. Vanmorgen kon ze nog niets binnen houden. Dus niet fietsen en in de Nissan. Bij de koffiestop rond tienen was ze er slecht aan toe. Mariam en Alice, beiden verpleegkundigen, besluiten de reisarts van mondial assistence te bellen. Zij besluiten dat Gerie naar ziekenhuis in Dedougou moet. Een krachtdadig en goed besluit blijkt. Gerie krijgt een infuus en bloedonderzoek. Ze knapt op. Uit bloedonderzoek blijkt malaria. Het slikken van lariam blijkt geen garantie te zijn. 's Middags gaat het beter en dan weer slechter: lage bloeddruk en ondertemperatuur. Vanavond gaat het weer beter. Gerie heeft zelf Aad gebeld. Fijn dat ze zelf kan bellen. We hebben nog korte, heftige discussie gehad of hij vanavond of morgenochtend gebeld moest worden, als Gerie dit zelf niet kan . Besluit: Hij moest vandaag nog gebeld. Yvonne Zomerdijk, samen met Jos Henselmans vandaag aangekomen in Burkina logeren nu in Dedougou en zullen nul bij haar blijven.

Mooi ik laat het geluid van de krekels weer toe. Er gaat nog een late fietser over de piste. Het gravel knerpt. We hebben tot vandaag bijna altijd gefietst op asfalt (uitzondering was N3 in Senegal die op gegeven moment veranderde in een zandpad) Iedereen geeft altijd op over de Hollandse fietspaden. Hier is al paar dagen een tweebaans fietspad met een enkele auto of ezel op ons fietspad. Vanaf vandaag moeten we piste rijden, die volgens de informatie goed te berijden is. Dit is ook zo. Alleen veel stof, als een bus passeert en een wasbord als je in het midden van de weg terecht komt.

Er heerst, vooral onder drie maandenfietsers, een Champs Elysée gevoel. De tour zit erop we keutelen nog wat na. De afstanden zijn gezakt tot 100 km. De weg is goed en rustig. We zijn er bijna. Beide buurmannen Herman en Johan toasten op de fiets zelfs al op de goede samenwerking en goede afloop. Alles gaat in rustig tempo er is tijd voor stops tussendoor en voor langere stops. Vandaag stil blijven staan bij boeren, die hun katoen wegen en opslaan in grote containers. Adama legt weer alles uit. Geweldig. De lunchstop in Dedougou duurt ook langer en Herman, Floor, Johan en ik gebruiken die om een omelet te eten. Burkina recept voor overheerlijke omeletten: drie eieren bakken in kleine pan. Ui, tomaat en zout er over en opgediend met kloddertje mayonaise en besprenkeld met niet al te sterke maggi. Geserveerd met plastic zakje koud water, vers stokbrood en colaatje. Ik neem nog slokje whisky.

Vanmorgen wel om 6.30 uur in verband met hitte vertrokken. Na 200 meter komen we langs een bar dancing met bier. Voor dat bier hebben we gister drie km teruggereden. We komen sinds Mali al bar dancings tegen en hebben er meerdere bezocht. Ze verkopen er bier. Het is meestal een ommuurde vierkante ruimte met veranda's op alle vier de zijden. In het midden is dan een ronde dansvloer met een rieten dak en gekleurde lampen. Het heet bar dancing of bar night club. Hier en nu geen dansmuziek. Alleen krekels en soms hoor je iemand zich omdraaien in zijn tent. Prettig dat de maan weer schijnt. Geeft mooi licht samen met die honderden sterren.

Vanavond hadden we ook bier. Johan had dit in de omgeving weten te scoren. Hij trakteerde want AZ heeft met 2-0 gewonnen van Ajax, of , citaat van Johan, ajakkus. Het is wel wat Suurbier. Herman had bij aankomst vanmiddag meteen zijn wereldontvanger uit de truck gehaald. Deze was nog niet eerder gebruikt. Johan kon laatste kwartier volgen. Ook hier en nu is het stil aan de overkant. Er zijn alleen krekels.

Wat weer een dag. Morgen komen we in Toba aan. We naderen het einde. Ik kijk uit naar het bezoek aan Toba, Adama's geboortedorp. We komen zo ook dichter bij de bevolking en leren nog meer over hun gebruiken, gewoonten, en hun leven. Wordt vast weer prachtige dag. Nu laatste slok en naar bed.

Rolf

Naschrift. Met Gerie gaat het goed. Ze is uit het ziekenhuis en zit weer, met veel praatjes, in hotel in Ouahigouya.

Zie de foto's

Grensovergang Senegal Mali in Diboli

Grensovergang Senegal Mali in Diboli

Na de ervaring van de grens Marokko Mauritanië en de Douane van Senegal waren we op het één en ander voorbereid. We namen de grens midden op de dag. Mogelijk ben je dan de ochtenddrukte kwijt gezien onze ervaringen in Marokko. We komen in Diboli rond de middag aan. Op de ambassade in Dakar was ons vertelt eerst naar de politie te gaan en dan naar de grens. Klopt. Eerst melden bij politie dan krijg je van politie uitrijstempel. Dit ging wonderbaarlijk snel. Bart naar binnen, ik opzoek naar cola voor de hele groep. Lukt ook. Onderwijl is er al weer een grote oploop bij de fietsen. De straat is onverhard vol kuilen en plassen en vuilnis. We rijden door de stad naar de grens. Een aaneenschakeling van winkeltjes; garages en bandenhandel en sloperijtjes, allemaal naast de weg, op van olie verzadigde grond; timmerbedrijfjes; restaurantjes (twee bankjes een gril met stukken geit). Een groot (wat mij betreft) leuke bende en dat tussen twee rijen vrachtwagens door. De uitrijgrens van Senegal, we mogen zo doorrijden met de fiets, dan de brug van de grensrivier over. Vervolgens twee kilometer verder weer tussen rijen vrachtwagens door, langs winkeltjes en werkplaatsen. Dan de slagboom. We moeten stempel halen. Is ook zo geregeld. Nu de truck. Die komt nog tussen de rijen wachtende vrachtwagens door tot aan de grens. Dan de formaliteiten, je hebt daar op de fietsenvoorBurkina site alles over kunnen lezen. Duurt dus rest van de dag en begin volgende dag. Wij kamperen op zandvlakte achter een school. . Ik ben 's middags nog wezen informeren bij een hotel naar kamers in dit stukje 'niemandsland'. Ze waren niet echt geïnteresseerd. Verhuur per uur leverde daar meer op had ik de indruk.

's Avonds ga ik met Herman nog even bij de vrachtwagens kijken. De chauffeurs slapen onder de auto, of op de benzinetank, of in bed met vierkant tentje eroverheen achter de auto. De verkopers lopen nog langs, De grens blijft open met al z'n gedoe. Een wereldje op zich.

Rolf

31 oktober Dakar

Dagverslag van zondag 31 oktober 2010.

Het is zondag iedereen krijgt van Johan een overdenking uit de serie 'spirituele inzichtkaarten'. Ik trek: -' Alles wat op angstdenken gebaseerd is, mag ik nu loslaten '. De associatie met Bram Vermeulens 'Boven op de berg' is er meteen. '- Was het de wind die mij vertelde Je bent nooit alleen op deze aarde . Je bent nooit alleen als je samen met jezelf bent. ' Een lijflied tijdens mijn fietsvakanties. Ik fiets al een jaar of 20 lange afstanden in m'n eentje. Daarbij geef ik vaak op de vraag of alleen fietsen niet eenzaam en angstig vind, het antwoord, dat ik met mezelf fiets en dat ik het wel goed kan vinden op een fietsvakantie met mezelf. Het belooft vandaag een goede dag te worden.

We hebben vandaag wel een paar hobbels te verwerken: De eerste is of vandaag de truck wordt vrij gegeven. Alle papieren zijn gisteravond, dankzij Adema , die fantastisch werk doet voor de groep, maar daarover straks meer, nog in orde gekomen. Dat alle papieren nu in orde zijn wil in Afrika nog niet zeggen dat het dan oké is. Om 10 uur zal iemand naar onze papieren kijken. We besluiten om om 7.30 op de fiets weg te gaan en rekenen erop dat de truck ons vandaag op een x moment wel zal volgen en inhalen. Andere optie is om een minimale bagage mee te nemen en dan in een hotel te overnachten mocht de truck vandaag toch niet komen.

Tweede hobbel is dat we de route nog niet bepaald hebben. We kunnen na Kayes over de snelweg N1 naar Bamako. Dit is een goede weg, maar een lange en mogelijk erg drukke weg. We kunnen in plaats daarvan ook over een kleinere weg, maar die is volgens de kaarten onverhard en op paar stukken nauwelijks begaanbaar. We besluiten onderweg te kijken naar de drukte op de N1 en in Kayes bij een politiepost te vragen naar de staat en drukte van beide wegen. Wij dus op weg. De grens is voor ons fietsers geen probleem, stempels in paspoort hebben we al. Dan volgt de tolweg. Een tweebaansweg met goed asfalt maar hier en daar een paar grote kuilen en hopen asfalt. Het is doodstil op de weg mogelijk omdat het zondag is. Langs de weg nauwelijks dorpen en verder niks te beleven. Er zijn alleen veel baobab bomen, die ik prachtig vind. Eeuwenoude echt origineel Afrikaanse bomen in prachtige vormen. Zij leveren baobapvruchten die na droging poeder opleveren waar fruitsap van gemaakt wordt. In deze tijd verliezen ze hun bladeren om het vocht, honderden liters, vast te kunnen houden in de stam. De bomen zijn prachtig. Verder belooft het saai te worden. Maar niks saai wij maken altijd wel wat mee. Plotseling een mooie rivier waar vrouwen de kleding wassen. We maken foto's. Dan weer drie grote watermeloenen langs de weg. We kopen er twee één om mee te nemen en één eten we op. Adema onze eigen Mo de regelaar zorgt voor alles. Hij spreekt Doula. Dit is de taal in Mali en Burkina. Hij geniet er zichtbaar van om het te kunnen spreken . Adema is een zeer enthousiast verteller over de natuur en de gebruiken hier. Hij weet ontzettend veel en is door kennis en enthousiasme een fantastische promotor van West Afrika. Voor ons is hij een fantastische gids en regelaar.

Even na de rivier troont hij ons mee een plantage / boomgaard in met: bananen-, mango-, citroen- papaya- en pommes ganate bomen en pimaplanten. De plantage ligt aan de Senegalrivier en wordt van daaruit bevloeid. We dalen nog even af naar de rivier. Op de plantage horen we dat de truck en Nissan er aan komen. We ontmoeten elkaar op een colastop waar we ook bisaap ijs wordt verkocht. Er is gekookt water gebruikt wordt ons bezworen. We zullen het ervaren. Daarna rijden we door naar Kayes. .De tweede grote stad van Mali na de hoofdstad Bamako. De gebruikelijke Afrikaanse taferelen. Volgens Herman is het er zo vies dat de ratten in overall lopen. We nemen daar ook een half uurtje om na een fietstocht dwars door de stad nog even wat rond te kijken bij de Senegalrivier waarin gewassen, gezwommen, en gevist wordt. Daarna zoeken we een kampeerplek even buiten de stad. Kortom niks saai, maar weer enerverende dag, waarvan later in de evaluatie iedereen zegt: Lekkere dag gehad.

Rolf Hoekstra

18 oktober Grenspassage en Mo Mo, de ritselaar

Zaterdag 16 oktober fietsen we voor 100 km naar de grens. Tien km voor de grens is nog een dorp op de kaart. We gaan wild kamperen tussen deze plaats en de grens. Kan ook zijn dat daar het mijnen gebied al begint. Wat zou de laatste plaats voor de grens is zijn? Een nieuwbouwdorp in kader van bezetting van Westelijke Sahara, dan is er dus niks meestal ook geen bewoning. Of een klein dorp waar ook meestal weinig voor ons is. Het blijkt eendoor een slagboom afgesloten legerkazerne te zijn. We rijden door. Plotseling doemen wat gebouwen op met een benzine station, dus met cola. De truck staat er ook. Het zijn de douane gebouwen, twee hotels, waarvan één gesloten, een winkel, een slager en benzinestation. Bovendien staat er een boorinstallatie waarmee geboord wordt naar??? gas, olie of water (laatste meest waarschijnlijk). We overnachten in het hotel 4 kamers met twee bedden, derest op matje op de grond. Net als in de overige kamers waar matrassen op de grond liggen in grote kamers voor de truckers. Er is ook een kamer voor gebed. Natuurlijk staat er een tv, erg hard, in het restaurant waar gekeken wordt naar live voetbalwedstrijdenuit Italië, Spanje en Engeland. Er zit eengrote groep mannen.De grens gaat dicht tussen 18.00 uur en 9 uur. De volgende morgen na een goed ontbijt met vers brood en lekkere koffie voegen we ons in de rij wachtenden voor de grens. Formulieren hadden we de vorige dag al gehaald en ingevuld. Om 9.00 uur gaat grens open en we mogen doorrijden naar eerste loket voor paspoortcontrole en een stempel dat we land verlaten. Deze gaat om 9.30 open en er staat een gigantische rij. De beambten hebben geduld en van tijd tot tijd gaat er iemand door achterdeur naar binnen, die vrij snel met stempel weer buiten staat. Na drie uur hebben we de stempel. Even iets doorlopen en een beambte controleert de inhoud van de fietstas. De truck moet door een scanner. De chauffeurs moeten nog veel papieren tonen aan twee verschillende loketten. Op de scan is een niet te identificeren wit vierkantje te zien. Zijl open, blijkt een grote moker te zijn. Fietsers gaan langs een douanier om het stempel in paspoort te laten zien. Dan 100 meter door fietsen weer paspoort laten zien en onze chauffeurs moeten weer langs eenkantoortje. Tenslottedoor een poort met twee gewapende militairen rijden we om ongeveer 13.00 uur voor 4 km het niemandsland in. Een autospoor in het zand en rotsen. Er staan veel autowrakken. Na een korte rit komen we aan bij de grens bij Mauritanië. Het ritueel is nu wat bekend. De 13 paspoorten worden nu door beambte overgeschreven. Hij meldt Bart zonder hem aan te kijken, dat hij een cadeau wil, daarna dat hij bier en wijn wil, na geen reactie wil hij Barts broek en tenslotte wil hij zijn fiets kopen. Papieren komen terug en we mogen door naar de volgende controle. Daar moet voor beide voertuigen 10 euro betaald worden voor iets onduidelijks. Van de beveiligers die door de Nederlandse ambassade zijnbelooftisgeen spoor te bekennen.

Wel is Mo er, de eigenaar van het hotel, dat al in Nederland is geboekt gekomen. De ritselaars aan de grens: hoteleigenaren, mannen die een neef met hotel hebben, geldwisselaars, verzekeraars voor de truck die in Europa niet verzekerd kan worden voor Mauritanië, mannen die de paspoortcontrole voor je willen regelen en gidsen, hebben Mo al gebeld. Mo blijkt de komende dagen alles te regelen. Hij heeft leuk hotelletje. Hij reist mee naar zijn hotel, regelt 1^e avond diner met gamba's, 2^e avond kip met rijst, twee keer prima ontbijt en een lekkere lunch met omeletten en een grote bak salade. De salade is zeer verleidelijk, maar ook erg gevaarlijk voor diarree, toch kan bijna niemand deze lekkernij weerstaan.

Mo regelt met of zonder neven en vrienden: alle politiecontroles onderweg, die nu met gemak worden genomen; drie taxi's naar de luchthaven; onderhandelingen op luchthaven over overboekingen; daadwerkelijke overboeking op kantoor van Mauritanië airlinesin de stad we kunnen namelijk niet mee, rondrit Nouadibou, wandeltocht door soek, informeert ons over in welk restaurant we bier kunnen drinken (prijs € 2,50 ter info fles whisky € 62); opnieuw taxi's naar luchthaven, gids voor de 2 auto's naar de Senegalese grens; hotel in Nouakchott voor € 5; Hij begeleidt ons bij iedere stap. Bij laatste tocht naar luchthaven stuurt hij zijn hulp mee. Zelf moet hij naar grens om een overnachting met 140 auto's te regelen. Moritseltalles en heeft overal wat tussen zitten. Het is voor ons een uitkomst en ik denk dat hij heel flink verdient heeft deze twee dagen.

Mauritanië is overweldigend anders dan Marokko het lijkt echt West Afrikaans. Komende weken zal dat blijken.

Rolf

De N1 Marokko

N1 in Marokko vanaf Tan Tan

Vanaf 5 oktober uit Tan Tan vertrokken voor een 1000 km lange rit over de N1 naar Nougadibou door de Sahara. Vanaf hier moeten we wat meer om onze veiligheid denken. We fietsen door de westelijke Sahara. Vroeger was dit van Spanje en later veel in het nieuws door de bevrijdingsbeweging Polisario. Het gebied is vervolgens door Marokko geannexeerd. Het wachten is nog steeds op een referendum onder de bevolking. Het gebied is door geen land erkend als horend bij Marokko.

We rijden vlak langs de kust en soms wat verder het land in. Ik vind het prachtig langs de kust. Als je de oceaan niet ziet is het saai. De Sahara bestaat hier uit zand, stenen en wat groene lage struiken. Het is vrij vlak. Sporadisch kom je een kudde dromedarissen tegen. Het is hier totaal niet heet een graad of 25, 's avonds is het zelfs koud. Komt natuurlijk omdat we vlak langs de oceaan rijden.

De weg is twee baans en er is relatief veel vrachtverkeer. Ook rijden er veel bussen, die een lange lijndienst (Marakesh Dakhla goed voor 1700 km) onderhouden, Al met al toch niet vreselijk druk je kunt prima naast elkaar fietsen en verkeer houdt goed rekening met je als fietser. Zeker nu we een escorte van de politie hebben. Zij rijden hele dag mee en waken 's nachts. Allemaal voor onze veiligheid zeggen ze. We weten niet goed wat we ervan moeten vinden. Het lijkt erg overdreven. Hele avond kijkende agenten op afstand is ook niet alles. Is het echt nodig is het gevaarlijk hier? Wat is dan het gevaar criminaliteit of ontvoering zoals in Mauritanië.

Langs de kust na Tan Tan zijn veel 'nomaden'vissers. Mannen in hutten die met hengels in de oceaan vissen en vis te koop aanbieden lands de kant van de weg. Op een gegeven moment was er bij iedere groep hutjes ook een nieuw betonnen gebouw. Bij navraag bleek dit gebouwtje van het leger om de kust te bewaken tegen Afrikaanse vluchtelingen die per boot over willen steken naar de Canarische eilanden. De man die ons dit vertelde had een hutje, die van binnen bekleed was met stof met bloemenmotief. Een keuken voorportaaltje van 1 meter bij twee meter en zit-slaapkamer van 2 bij 2. We mochten dat bekijken, maar niet fotograferen. Hij was militair en visser. Hij had nauwelijks nog tanden, net als heel veel mensen hier, terwijl het in de stadjes stikt van de dentisten.

Onderweg kom je van tijd tot tijd (toch wel om de 5 km) een vreselijk goor stinkende plek tegen. Hier lozen de koelwagens hun gesmolten ijs met vis vocht. Een vreselijk stinkend geheel. Langs de weg staan verschillende markeringen, meestal stapels stenen met wat andere attributen, dat er een zandpad is dat leidt naar een hut of ????? Tenslotte liggen er ook veel vuil langs de weg vooral ook lege plastic flessen. Sommigen (toch ook zeer regelmatig te vinden) zijn gevuld met geel vocht. Wij vermoeden dat mensen in de auto of in de bus in de fles plassen om hem daarna naar buiten te smijten. Zie fotoserie N1.

rolf

update 5 oktober

5 oktober Update. Hoe het me vergaat in Marokko

Het is vandaag rustdag in Tan Tan. Niet zo'n grote plaats maar met voldoende terrassen en wat winkeltjes. Twee of drie hotels. We zitten weer in hotel en kunnen hier weer zelf koken en beneden in een zaal apart zitten. Dat is prettig anders zit iedereen op zijn eigen kamer. Oh ja de terrassen zitten hier na zessen overvol, maar koffie thee of fris aan drank is niet te komen. Ons bier is gister opgegaan en ik ben al lang door whisky heen. Herman heeft nu nog klein staartje.

Gister na 9 uur ‘s morgens geen plaats meer gezien. Colastop kun je wel vergeten. Het is hier wel weer prachtig . Morgen hopen we de Atlantische oceaan te zien. Ben erg benieuwd. We moeten vanaf nu meer aan onze veiligheid denken, dus we gaan minder aangeven waar we zijn en naartoe rijden. Ik heb me tot op heden nog nergens onveilig gevoeld. Dit zijn vast wat voorzorgsmaatregelen voor later.

Vanmorgen hebben Bart en Martha uitvoerig verslag gedaan van hun twee weken Limmen in verband met het overlijden van Co. Zij hebben over de avondwake en uitvaartdienst verteld. Wij over onze herdenkingsbijeenkomst en allemaal nog eens over onze gevoelens emoties nu. Ik zie Co nog regelmatig liggen en denk in afdalingen nog altijd aan het ongeluk. Ook houdt me nog bezig dat je dol enthousiast tegen iemand kunt roepen kicken en er 5 minuten later niet meer bent.

Iedereen nog hartelijk bedankt voor alle lieve mailtjes en berichtjes die ik gekregen heb. Leuk om te lezen dat er zoveel mensen meekijken. Ben bedankt voor je regelmatig commentaar. Martin Streng wil je me een mailtje sturen naar hoekstra196@hotmail.com want ik heb je goede e-mail adres niet. Martin Blok veel succes he en ik hoop dat je je werkzaamheden leuk vind en houd je collega's in mt scherp hé.Niv. 1 team HHW regelmatig denk ik aan jullie, dan kijk ik op m'n klok en denk wat jullie aan doen zijn. Hoop dat je al weer lekker begint in te draaien met de nieuwe groepen.Ook Finlandgangers veel plezier en inspiratie.Teun je hebt een fantastische klus geklaard met het uitzetten van de route. Op de GPS rijden gaat uitstekend, als je al eens fout rijdt, iets dat zelden gebeurt , dan zie je dat binnen 50 meter. Vooral door de steden, die normaal bij mij een gigantisch oponthoud betekenen is rijden op de GPS fantastisch.

Het aantal zware kilometers neemt wat af. De dagafstanden zijn korter dan in Europa. Wel vertrekken we 's morgens om 6 uur. Het is dan net licht. De dynamo hoeft net niet aan. We staan dan om 4.30 op. 's Middags na 14.00 uur is het bloedheet tegen de 40 graden. Gister en vandaag viel dat trouwens erg mee, misschien oceaan invloeden. De kust is hier 20 km vandaan.

Groet rolf